سفرنامه آسمان| دل هایی که در معراج جا ماند

خبرگزاری فارس اصفهان؛ با ترس از لغو ناگهانی سفر ثبت نام می کنیم، ثانیه به ثانیه می شماریم تا به روز حرکت می رسیم؛ سوار بر اتوبوسی می شویم که مقصد آن سرزمین معشوق بود.

در این روزهای تیره و تار شهر، تنفس در آسمان نیاز تک تک ما بود و در کمال ناباوری در مسیر رسیدن به خواسته مان بودیم.

به سمت خاکی می رفتیم که وجب به وجب آن آمیخته با خون آسمانی ها بود و ما بر خلاف همیشه که از خاکی شدن فراری بودیم، دنبال بودیم تا خاک های آنجا را سرمه چشمانمان کنیم.

در لحظات قبل از حرکت، انتظار 2 ساله برای سفر به مقصد آسمان در چشم تک تک بچه ها مشخص است؛ سمانه بر صندلی کناری ام نشسته و برای بچه ها با ذوق از حال و هوای اردوگاه شهید باکری تعریف می کند، از او می پرسم سفر چندمت است و با خنده می گوید هزارم! می پرسم به قول خودت برای سفر هزارمت چه حسی داری و جواب می دهد: هر دفعه ای که به این سفر می آیم برایم تازگی دارد و فکر نمی کنم که یادمان ها برایم تکراری است، حس و حال هر بار برایم متفاوت است.

سمانه می گوید: وقتی به این سفر می آیی انگار که از شهر و مادیات جدا شده ای و به جایی می روی که توصیف آن سخت است؛ فکر می کنم نیاز است که هر شخصی فضا را تجربه کند.

*ننه حسن، مادر زائران آسمان یکی از همسفران این سفر آسمانی، ننه حسن یعنی مادر شهید حسن حجاریان است؛ برای تک تک زائرا�